ALGEMENE INFORMATIE

We want more! is een muzikale en hilarische komedie waarin de grappigste actrices van Nederland samen komen op één toneel. Onder andere Angela Groothuizen, Tina de Bruin, Petra Laseur, Wilmie Wilhelm, Anne-Marie Jung, Sytske van der Ster en Rop Verheijen spelen en zingen in deze voorstelling. Centraal in deze voorstelling staat de reünie van Womens World. Womens World is een meidenkoor dat twintig jaar geleden uit elkaar ging. Nadat ze elkaar zijn tegengekomen en na de voorbereidingen van het optreden, blijkt dat het leven niet voor alle vrouwen is verlopen zoals gehoopt. In deze voorstelling worden de komedische stukjes bijgestaan door een live-band die grote hits van onder anderen Prince, Dolly Parton en Bruno Mars speelt.

 

Regi: Geert Lageveen

Genre: Musical, opera en klassiek

Duur voorstelling: 1 uur en 55 minuten (115 minuten)

Tekst: Bodil de la Parra

Producent: Bos Theaterproducties

 

ERVARING VÓÓR DE VOORSTELLING

Toen ik aan het rondkijken was op de site van het Zaantheater, viel het kleurrijke plaatje van de poster van We want more! mij meteen op. Ik klikte erop en las waar de voorstelling over zou gaan. Samen met een paar medeleerlingen besloten we om naar deze voorstelling te gaan. Op de website van het Zaantheater stond wat informatie over de show. Ik las dat de show ging over een groep dameskoor, Womens World, die na 20 jaar elkaar weer ontmoetten. Ik wist niet of dit het verhaal zou zijn, of juist de werkelijkheid was. Op de dag van de voorstelling zou ik daarachter komen, wat ik hierna zal beschrijven. Om heel eerlijk te zijn was ik na het lezen van de genres iets minder geïnteresseerd in de voorstelling dan eerst. Ik las namelijk dat de genres musical, opera en klassiek waren. Ik hou persoonlijk niet zo heel erg van opera en klassiek. Voor mij was het dus best spannend wat ik van de voorstelling zou vinden! Ik verwachtte een voorstelling met veel zang en muziek. Of de voorstelling voldeed aan mijn verwachtingen kunt u hieronder lezen.

 

DE VOORSTELLING SAMENGEVAT

Op donderdag 9 juni 2016 was het tijd om naar de voorstelling te gaan. De voorstelling zou beginnen om 20:15 en eindigen om 22:10. Wij werden om 20:00 verwacht voor het Zaantheater. Na het ontmoeten van de medeleerlingen was het tijd om naar de voorstelling te gaan. Bij binnenkomst stond er een koor op de trap te zingen. Om heel eerlijk te zijn vond ik dat ze goed konden zingen. Er zaten zowel oude als jonge mensen in het koor. Nadat het koor had gezongen namen we de trap naar boven en gingen we op onze plaatsen zitten. We zaten helemaal achterin (rij 19) waardoor we perfect zicht hadden op de voorstelling. Na een paar minuten gingen de lichten uit en kwam er een mevrouw (Mia) met een rolstoel het podium op. Zij vertelde dat zij vroeger de dirigente was van het vrouwenkoor Womens World. Zij vertelde ook dat het vrouwenkoor Womens World na 20 jaar vandaag (de dag van de voorstelling) weer bij elkaar zou komen, een reünie dus. Één voor één kwamen de leden van het vrouwenkoor Womens World het podium op.

Elke keer als er een lid het podium opkwam maakten ze en praatje met de andere leden en zongen sommigen een liedje. Alle personages maakten elk hun intrede op hun eigen manier. Ik moet hierbij wel vertellen dat ze allemaal heel erg goed konden zingen. Nadat alle leden het podium op waren gekomen begon het ‘verhaal’. Womens World had voortaan een andere dirigente namelijk: An Kaat. Toen Mila dit horde werd ze erg verdrietig. Dit had zij niet zien aankomen. Zij dacht dat ze eindelijk weer het koor mocht leiden, maar dit keer ging An Kaat dit doen. An Kaat heeft 7 kinderen en schept hiermee tijdens de show voortdurend mee op, maar haar man heeft haar verlaten en staat ze er voortaan alleen voor. Jammer genoeg weet ik niet meer alle namen van de leden van het vrouwenkoor.

 Er was ook een mevrouw die uit Amerika kwam, genaamd Sally. Zij had eerst borstkanker maar heeft dit overwonnen. Ze is allemaal plastische chirurgie ondergaan en bijna alle leden van het koor zijn jaloers op haar. Er was ook een mevrouw genaamd Edda. Edda is een lesbienne. Edda ging in het stuk een Frans liedje zingen, genaamd: ´Non, Je Ne Regrette Rien´. Het klonk prachtig. Het idee dat ze en heel Frans liedje uit haar hoofd wist en óók nog eens mooi kon zingen, vond ik erg bijzonder. Edda was 20 jaar geleden heel erg goed bevriend met Sally. Ze hadden samen een ontzettend goede band. Maar Sally heeft het contact verbroken. Edda was heel erg verdrietig hierdoor. Tijdens de voorstelling zeiden alle leden dat Sally ook zou komen naar de reünie. Toen Edda dit hoorde werd ze verdrietig. Ze begon rare dingen te doen, ze begon te trillen, te schreeuwen en ze wilde niemand zien. Even later (richting het einde van de voorstelling) kwam Sally. Maar Sally was de oude Sally niet meer. Sally was een man geworden, genaamd Salvador. Dit stelde Edda erg teleur, maar uiteindelijk kwam het aan het einde allemaal weer goed, ze waren weer goede vrienden geworden.

 Aan het einde van de voorstelling kreeg Mia het voor elkaar om toch nog het vrouwenkoor te dirigeren. Toen het even niet goed ging met het zingen verliet bijna iedereen het podium. Mia vond dit niet kunnen en riep iedereen terug naar het podium. Als afsluiter van de voorstelling zong iedereen gezamenlijk een liedje, dat gedirigeerd werd door Mia. Aan het begin van de voorstelling vertelde Mia dat iedereen in de zaal altijd aan het einde van de show juichend : ‘’We want more!’’ zeiden, vandaar de naam van de voorstelling. En geloof het of niet, aan het einde van de voorstelling riep iedereen in de zaal: ‘’We want more!’’.

 

ERVARING NA DE VOORSTELLING

Ik vond dit absoluut een leuke voorstelling. Ik vond het leuker dan verwacht. Zoals ik hiervoor al eerder noemde, ik hou niet van klassiek en opera. Maar zo zie je maar dat je geen vooroordelen moet hebben. Ondanks dat er opera en klassiek in het stuk zaten verwerkt, stoorde ik me hier absoluut niet aan. Ik vond de stukken met opera en klassiek juist erg leuk! Wat ik vooral leuk vond aan de voorstelling was dat de stukken steeds werden afgewisseld met stukken zang. Wat al helemaal leuk was, was dat er zelfs bekende liedjes in zaten. Denk hierbij aan Uptown Funk, I Am So Excited. Like A Prayer en nog veel meer! Er werden ook grappen gemaakt in het stuk. Bij sommige grappen moest ik lachen, maar bij sommige merkte ik dat je er iets ouder voor moest zijn om de grap te snappen want alleen de iets oudere mensen konden erom lachen en ik niet. Ik ben erachter gekomen dat de voorstelling een verhaal was. ik had verwacht dat het de werkelijkheid zal zijn, dat de leden na 20 jaar weer samen kwamen, maar het was dus een verhaal.  Wat mij ook opviel was de kleurrijke kleding en lichten tijdens de voorstelling. Wat mij betreft was diteen verklaring voor de kleurrijke poster van We want more! (zie poster onderaan het verslag). Al met al vond ik dit een leuke voorstelling en het was absoluut een geslaagde avond. Ik heb ook een paar foto’s toegevoegd van de voorstelling onderaan dit verslag. Deze foto’s heb ik niet zelf gemaakt, omdat het storend is om foto’s te maken, maar ik heb deze foto’s van het internet afgehaald zodat u een goed beeld heeft van de voorstelling.  

 Klik dubbel op de foto´s zodat ze worden vergroot